wejście na teren prywatny nieogrodzony
Otóż, wtargnięcie na teren prywatny jest przestępstwem w większości krajów na świecie. Zazwyczaj jest to traktowane jako naruszenie prywatności, a także naruszenie własności prywatnej. Wtargnięcie na teren prywatny bez zgody właściciela lub bez uzasadnionych przyczyn może być uznane za przestępstwo takie jak włamanie lub
Działka jest ogrodzona i generalnie już sam taki fakt powinien sugerować takim osobom postronnym, że jest to teren prywatny, na którym prowadzona jest budowa i w razie czego wejście na taki teren zawsze może się skończyć nieciekawie. O ile ogrodzenie sobie stoi, to brama nie jest zawsze zamykana.
Posty: 18.568. RE: "Urban exploration"- Zwiedzanie opuszczonych budynków. Art. 193 kodeksu karnego. Kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Wejścia na nieruchomość sąsiednią na podstawie norm Prawa Budowlanego. Uzgodnienia, rekompensata, zdarzenia uprawniające do wejścia na sąsiednią nieruchomość. Naprawa szkody za wejście na teren. Sankcje karne. Warsztatowa forma szkolenia pozwoli na analizę rzeczywistych przykładów, wspólne rozwiązanie wątpliwości oraz
Rzecznik Praw Obywatelskich zamierza zbadać, czy obowiązek nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzjom, na podstawie których firmy energetyczne mogą wejść na teren prywatny w celu usunięcia awarii, konserwacji czy remontu instalacji, nie spowoduje nadmiernego ograniczenia prawa własności. Chodzi o znowelizowany artykuł
Freie Presse Chemnitz Sie Sucht Ihn. Czy drogi w osiedlach mieszkaniowych są rogami publicznymi? Aby odpowiedzieć na postawione przez Panią pytanie, należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Z art. 1 tej ustawy wynika, że reguluje ona „zasady ruchu na drogach publicznych oraz w strefach zamieszkania. Ponadto przepisy ustawy stosuje się również do ruchu odbywającego się poza drogami publicznymi, jeżeli jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczestników tego ruchu”. Pojęcie drogi publicznej należy przyjąć z ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych: „drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie tej ustawy do jednej z kategorii dróg: krajowych, wojewódzkich, powiatowych, gminnych, przy czym ulice leżące w ciągu tych dróg należą do tej samej kategorii”. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych drogami wewnętrznymi są drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, a w szczególności: drogi w osiedlach mieszkaniowych, drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych itd. Drogami publicznymi nie są więc drogi wewnętrzne i w związku z tym do tych dróg nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Czy straż miejska lub policja mają prawo interweniować na drogach wewnętrznych? Jeśli chodzi o pojęcie „strefy zamieszkania”, to zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym jest to „obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi”. A zatem strefa zamieszkania to obszar, który może obejmować zarówno drogi publiczne, jak i drogi wewnętrzne. Przypominam, że zgodnie z tym, co napisałem powyżej, do terenów takich mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, a więc pojawia się możliwość interwencji ze strony policji (straży miejskiej). Generalnie w świetle obowiązujących przepisów ani policja, ani straż miejska nie mają prawa interweniować na drogach wewnętrznych (a więc na drogach osiedlowych), chyba że: Jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczestników tego podstawę takiej interwencji może stanowić art. 98 Kodeksu wykroczeń, zgodnie z którym „kto, prowadząc pojazd poza drogą publiczną, nie zachowuje należytej ostrożności, czym zagraża bezpieczeństwu innych osób, lub nie stosuje się do przepisów regulujących korzystanie z dróg wewnętrznych lub innych miejsc dostępnych dla ruchu pojazdów, podlega karze grzywny albo karze nagany”.Jeżeli jednak dane zdarzenie to nie spowoduje zagrożenia innych uczestników ruchu drogowego lub pieszych, to wówczas nie ma już zastosowania art. 98 Kodeksu wykroczeń. Drogi wewnętrzne położone są w strefie zamieszkania. Na koniec dodam jednak, że od jakiegoś czasu planowana jest nowelizacja przepisów wyżej wskazanych ustaw, tak aby umożliwić policji i straży miejskiej interwencje bez ograniczeń na drogach wewnętrznych. Nowe przepisy mają zlikwidować lukę prawną, która nie pozwala obecnie na interwencję straży miejskiej i policji na drogach osiedlowych. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .
Prowadzenie robót budowlanych, zwłaszcza na terenie gęsto zabudowanym, może niekiedy wiązać się z koniecznością uzyskania wejścia na sąsiednią nieruchomość w celu przeprowadzenia prac, które, np. z uwagi na brak dostępu, nie mogłyby zostać wykonane z terenu inwestycji. Czy jest potrzebna zgoda sąsiada?Jeżeli realizacja inwestycji będzie się wiązała z taką koniecznością, to inwestor powinien w pierwszej kolejności zwrócić się do sąsiada o taką zgodę. Inwestor zwracając się do sąsiada inwestycji z taką prośbą powinien wskazać spodziewany sposób, zakres i czas korzystania z nieruchomości sąsiedniej, może także zaproponować rekompensatę za korzystania z sąsiedniej nieruchomości w związku z prowadzeniem budowy. Jeżeli jednak inwestor nie uzyska na drodze porozumienia zezwolenia na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości, wówczas może zwrócić się o uzyskanie takiego zezwolenia na drodze też: Jak uzyskać pozwolenie na budowę Jaki organ może upoważnić inwestora do wejścia na teren nieruchomości wbrew woli właściciela?Wobec niemożności osiągnięcia porozumienia z właścicielem nieruchomości sąsiedniej w sprawie zgody na wejście na teren jego nieruchomości, inwestor może zwrócić się do właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej (starosty lub wojewody w zależności od rodzaju inwestycji) o wydanie decyzji zastępującej zgodę właściciela na wejście na teren jego nieruchomości. We wnioski inwestor zobowiązany jest wykazać, iż nie mógł on osiągnąć porozumienia z właścicielem sąsiedniej nieruchomości, a wejście na teren sąsiedniej nieruchomości jest niezbędne dla kontynuowania procesu budowlanego. Inwestor powinien określić też zakres i czas korzystania z takiej nieruchomości. Organ administracji architektoniczno-budowlanej ocenia następnie, czy wejście na teren sąsiedniej nieruchomości jest rzeczywiście konieczne dla prowadzenia procesu budowlanego. W przypadku uwzględnienia wnioski inwestora organ wydaje decyzję o zezwoleniu na wejście na teren nieruchomości sąsiedniej, w której określa zasady i dopuszczalny zakres korzystania z sąsiedniej nieruchomości przez w sprawie wniosku inwestora powinna zostać wydana w terminie 14 dni od daty złożenia wniosku, przy czym powyższy termin ma charakter instrukcyjny. Czy inwestor odpowiada za straty spowodowane wejściem na teren inwestycji?Inwestor, po zakończeniu korzystania z nieruchomości sąsiedniej, zobowiązany jest naprawić ewentualne szkody powstałe w wyniku jej prawnaart. 47 ust. 1-3 ustawy z dnia 4 lipca 1994 roku Prawo budowlanego ( z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.)Zobacz serwis: Prawo budowlane Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.
Odpowiedz w tym temacie Dodaj nowy temat Rekomendowane odpowiedzi Gość @ Zgłoś Udostępnij pytanie odnośnie wejścia na teren prywatnej posesji. Otóż na mojej działce znajduje się studzienka telekomunikacji. Czy jak działka jest zamknięta, to pracownicy tej instytucji mają prawo wejść na mój teren, kiedy nie ma nikogo w domu. Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Gość egron Zgłoś Udostępnij ... " teren prywatny " poszczuj psem . tylko za zgoda wlasciciela mozna wejsc na teren prywatny ... sa wyjatki ale to juz inna sprawa ktora ciebie nie dotyczy.. nie wolno i koniec. Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach
1. Wprowadzenie Osoba, której prawa są naruszane, choćby nieumyślnie, może żądać od osoby, która dopuszcza się naruszenia, wydania nieruchomości albo zaprzestania naruszeń i przywrócenia stanu zgodnego z prawem (art. 222 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) - dalej Wdarcie się do cudzego, ogrodzonego terenu, jak też nie opuszczanie go wbrew żądaniu osoby uprawnionej stanowi nadto przestępstwo zagrożone grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (art. 193 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.) - dalej Z powyższych względów korzystanie z gruntów sąsiednich oraz uprawnienie do wejścia na cudzą nieruchomość dla realizacji określonego interesu indywidualnego lub publicznego stanowią przedmiot regulacji wielu aktów prawnych, przepisy takie możemy znaleźć w kodeksie cywilnym, prawie geologicznym i górniczym, prawie geodezyjnym i kartograficznym, ustawie o gospodarce nieruchomościami. Także, jeżeli ma być ono związane z wykonywaniem prac przygotowawczych do budowy albo robót budowlanych, w ustawie – Prawo budowlane. Regułą w powyższych przepisach jest, że zezwolenia administracyjne na winny być poprzedzane negocjacjami z właścicielem lub użytkownikiem nieruchomości w sprawie uzyskania zgody na wykonanie danych Wejście na grunt sąsiedni dla potrzeb budowy w świetle prawa budowlanego Zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) - dalej pr. bud., jeżeli do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych jest niezbędne wejście do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości, inwestor jest obowiązany przed rozpoczęciem robót uzyskać zgodę właściciela sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu (najemcy) na wejście oraz uzgodnić z nim przewidywany sposób, zakres i terminy korzystania z tych obiektów, a także ewentualną rekompensatę z tego sąsiedniej nieruchomości na potrzeby wykonywania robót budowlanych bez wątpienia ogranicza przysługujące jej dysponentowi uprawnienia do używania rzeczy i wywołuje bezpośrednie skutki w sferze prawnej tej osoby. Stąd też podstawą korzystania z cudzej posesji winna być zgoda właściciela albo innego uprawnionego do tejże nieruchomości, budynku lub lokalu. Przesłanką do wystąpienia o takową – niezbędność wejścia na nieruchomość do wykonania prac przygotowawczych lub robót inicjatywną zawarcia porozumienia z właścicielem (najemcą) nieruchomości sąsiedniej z planowanym terenem budowy winien być inwestor. Porozumienie winno zawierać przewidywany zakres, sposób i termin korzystania z obiektów, czy terenu cudzej nieruchomości. Uzgodnienie może również regulować ewentualną rekompensatę z tego tytułu.(...)3. Zakres przedmiotowy Zezwolenie na wejście na sąsiednią nieruchomość dla wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych dotyczy jedynie tych prac przygotowawczych lub robót budowlanych, które regulowane są przepisami prawa budowlanego, wymagającymi pozwolenia na budowę lub zgłoszenia. Zezwolenie takie może być wydane po uprzednim uzyskaniu pozwolenia na budowę lub po dokonaniu zgłoszenia określonych robót (tak: Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 27 listopada 2003 r., II SA/Łd 274/2002).Odnosząc się do pojęcia sąsiedniego budynku, lokalu lub terenu sąsiedniej nieruchomości stwierdzić należy, że sformułowanie „sąsiednie" nie odnosi się tylko do nieruchomości bezpośrednio przylegającej do terenu, na którym prowadzone mając być prace. W procesie dokonywania kwalifikacji, czy dana nieruchomość podlega hipotezie art. 47 pr. bud. nie opiera się na literalnym znaczeniu. Decydująca rolę odgrywa natomiast funkcja, przeznaczenie i konieczność skorzystania z cudzej nieruchomości. Ową „sąsiednią" nieruchomością może być każda nieruchomość gruntowa, budynkowa, czy lokalowa, jak również elementy przynależne lub składowe danej nieruchomości. Tak więc, możliwe jest skorzystanie dla potrzeb budowy również z cudzego garażu, piwnicy, komórki, czy przypadku uznania zasadności wniosku inwestora, właściwy organ „określa jednocześnie granice niezbędnej potrzeby oraz warunki korzystania z sąsiedniego budynku, lokalu lub nieruchomości". Organ orzekający w tym zakresie, nie może uchylić się od szczegółowego określenia „granic niezbędnej potrzeby" korzystania z sąsiedniej nieruchomości (wyrok NSA, II SA/Łd 274/2002).Przywoływany artykuł 47 pr. bud. wskazuje na możliwość ograniczenia na rzecz inwestora praw właściciela sąsiedniej nieruchomości, wtedy gdy jest to niezbędne do wykonania przez inwestora zamierzonych przez niego robót budowlanych. Nie mniej jednak, na mocy tego artykułu dopuszcza się korzystanie z cudzej nieruchomości lub z jej części tylko:• w zakresie niezbędnym do wykonania przez inwestora określonych robót budowlanych,• dostęp do których jest możliwy tylko z sąsiedniej nieruchomości albo• których wykonanie jest możliwe tylko przez skorzystanie z cudzej uprawnień inwestora uzyskanych na mocy zgody właściciela nieruchomości sąsiedniej może obejmować prawo: wstępu i przebywania na cudzej nieruchomości w czasie wykonywania robót, przechodu lub przejazdu przez nieruchomość, wprowadzenia i używania na tej nieruchomości określonych maszyn, urządzeń i narzędzi, wykonywania określonych robót, np. ziemnych związanych z odwodnieniem terenu budowy. W uprawnieniach inwestora nie mieszczą się natomiast prace lub roboty trwale zmieniające stan nieruchomości sąsiedniej, w tym w szczególności montaż lub wykonanie na tej nieruchomości elementów infrastruktury, urządzeń naprawienia szkód Inwestor korzystający w oparciu o art. 47 pr. bud. z prawa wejścia na cudzą nieruchomość lub na jej część jest obowiązany po zakończeniu robót przywrócić nieruchomość do stanu poprzedniego i zabrać z niej wszystkie swoje urządzenia i przez inwestora na teren sąsiedni, w trybie art. 47 pr. bud. nie zwalnia inwestora z obowiązku naprawienia szkód powstałych w wyniku korzystania z sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu - na zasadach określonych w
Dodam jeszcze, że jest sprawą sporną, czy art. 193 kk penalizuje także wtargnięcie do lokalu publicznego . Na gruncie, stanowiącego jego odpowiednik, art. 171 kk z 1969 r., SN przyjął, że pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej. Przytaczam tę uchwałę, zaznaczając, że sprawa do dziś jest w literaturze kontrowersyjna i nie ma jedności poglądów (sama uchwała SN też była rozbieżnie oceniana). Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 13 marca 1990 r. V KZP 33/89 Pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku Prokuratora Generalnego PRL z dnia 12 grudnia 1989 r., przekazanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. 1984 r. Nr 45 poz. 241) składowi siedmiu sędziów w celu wyjaśnienia następującego zagadnienia prawnego: Czy stroną pokrzywdzoną przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być tylko osoba fizyczna, czy także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej (art. 40 § 1 i 2 kpk)? - uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej. Uzasadnienie Rozstrzygając zagadnienie prawne, w którym w istocie chodzi o to, czy naruszenie tzw. miru domowego może dotyczyć również lokalu publicznego oraz pomieszczeń instytucji państwowych lub społecznych, należy zważyć, co następuje: Brzmienie i wykładnia gramatyczna art. 171 § 1 kk nie dają podstawy do przyjmowania, że wymienione w nim obiekty są przedmiotem ochrony prawnej wyłącznie wtedy, gdy należą do osób fizycznych. W przepisie tym bowiem użyto takich wyrazów jak dom, lokal, pomieszczenie i ogrodzona działka gruntu, które oznaczają nazwy przedmiotów, będących często w praktyce własnością, w użytkowaniu lub w posiadaniu również osób prawnych, instytucji państwowych lub społecznych. Podkreślić przy tym trzeba, że wyrazy te w art. 171 § 1 kk zostały wymienione obok mieszkania, które z istoty swej służy zawsze osobom fizycznym, chociaż jego właścicielem czy dysponentem może być jednocześnie podmiot nie będący osobą fizyczną. Pewne wątpliwości może budzić to, że w art. 171 § 1 kk opuszczono słowo przedsiębiorstwo, które było w odpowiedniku tego artykułu - w art. 252 § 1 kk z 1932 r. Jest to jednak tylko zmiana redakcyjna, skoro w nowym przepisie pozostały wyrazy lokal i pomieszczenie. Artykuł 171 § 1 kk umieszczony jest w kodeksie karnym w rozdziale XXII pt. Przestępstwa przeciwko wolności. Tytuł ten wskazuje, że zgrupowane są tutaj przestępstwa, w których rodzajowym przedmiotem ochrony prawnej jest wolność osobista jednostki, a wolność tę można określić jako możliwość (niezależność, swobodę) podejmowania przez człowieka decyzji zgodnie z własną wolą. Natomiast w przypadku przestępstwa z art. 171 § 1 kk bezpośrednim przedmiotem ochrony prawnej jest prawo osoby uprawnionej do wyłącznego swobodnego korzystania z obiektów (terenu) wymienionych w art. 171 § 1 kk, prawo do dysponowania tymi obiektami według własnej woli. Ze względów oczywistych pojęcie wolności osobistej łączy się tylko z człowiekiem, ale osoba taka może wyrażać swoją wolę we własnym imieniu lub jako organ uprawniony do działania w imieniu podmiotów nie będących osobami fizycznymi (art. 40 § 2 w zw. z art. 42 § 1 kpk, art. 38 kc). Oba takie przypadki różnią się tylko tytułem do wyrażania woli, natomiast sam akt wyrażenia woli jest identyczny, jego istota w obu sytuacjach jest taka sama. Jest to bowiem zawsze wola osoby fizycznej. Stanowisko takie znajduje oparcie także w art. 43 kc stwierdzającym, że Przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych, a dobra osobiste człowieka to wolność i nietykalność mieszkaniowa (art. 23 kc). Przedstawione wyżej względy dają więc podstawę do wyrażenia poglądu, że pokrzywdzoną przestępstwem z art. 171 § 1 kk może być także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej, jeżeli wdarcie się do miejsca określonego w tym przepisie lub nieopuszczenie takiego miejsca nastąpiło wbrew żądaniu osoby fizycznej, będącej organem uprawnionym do działania w imieniu osoby prawnej, instytucji państwowej lub społecznej. Pogląd ten nie jest w istocie rzeczy sprzeczny z poglądami wyrażonymi przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 stycznia 1968 r. Rw 1391/67 (OSNKW 1968/4 poz. 47) i w uchwale z dnia 7 sierpnia 1982 r. VI KZP 17/82 (OSNKW 1982/10-11 poz. 71). Mianowicie w uzasadnieniu postanowienia z dnia 17 stycznia 1968 r. Rw 1391/67 (teza dotyczy innych kwestii) na marginesie przedstawionych tam rozważań uznano, że włamanie do wojskowego magazynu mundurowego wyczerpuje znamiona czynu z art. 252 § 1 kk z 1932 r. A zatem przyjęto, że tzw. mir domowy narusza także wdarcie się do pomieszczenia nie należącego do osoby fizycznej. Jest to więc stanowisko całkowicie zgodne z podjętą w niniejszej sprawie uchwałą. Również nie jest z nią sprzeczny pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu uchwały z dnia 7 sierpnia 1982 r. VI KZP 17/82, że przedmiotem ochrony prawnej w przestępstwach określonych w art. 165-172 jest swobodne dysponowanie osobistymi wartościami według własnej woli jednostki. Wyżej już bowiem wykazano że w przypadku wdarcia się do obiektów wymienionych w art. 171 § 1 kk i należących do osób prawnych, instytucji państwowych lub społecznych, ma miejsce naruszenie wolności osobistej osób fizycznych działających w imieniu tych podmiotów.
wejście na teren prywatny nieogrodzony
